De gang..

Een meisje kwam rustig boven gelopen en keek rond. Het was duidelijk een lange gang. Ze liep rustig verder en keek kort naar de deuren die er waren. Ze grijnsde even en liep het hoekje om. Ze schrok even omdat deze gang vol schilderijen hing. Ze liep naar het eerste en keek ernaar. Het was een schilderij van het kasteel maar het leek wel alsof er gegil van het schilderij afkwam. Lizzy stapte achteruit en struikelde opeens over een schilderij dat op de grond lag. Ze viel op de grond en opeens was het verdwenen. Ze krabbelde snel overeind en keek naar de grond. "Hier lag toch net een schilderij?" vroeg ze droog en keek even naar de andere schilderijen.

Een geest vloog langs de muren. Ze zag het meisje en vond nergens een plaats waar ze zichtbaar kon zijn. Ze kroop in een schilderij maar je zag haar niet. "Heelp me" riep ze zacht. De wind nam haar woorden mee en de wind ging langs Lizzy. "Heelp me" klonk er opnieuw en het meisje verdween..

Lizzy keek verder rond en zag even een schaduw over de muur. Ze bleef stokstijf staan en keek ernaar. "What the..." mompelde ze droog en hoorde opeens de woorden. Ze keek rond en zag echt niemand. Na de tweede keer was het muisstil. "Euhm hallo?" vroeg ze stil en liep naar de gang. Ze slikte en liep naar de hoek. Ze hoorde iets en liep opeens de hoek om maar botste opeens tegen iemand waarna ze een kreet liet.

Kenshin zijn ogen werden groot bij het horen van de kreet. Hij wou dan ook iets zeggen maar in plaats daar van legde hij zijn hand op de mond van Lizzy zodat ze stil was. Daarna haalde hij zijn hand weer gewoon van haar mond af. Lizzy was niet de enige die de stem had gehoord. De stem van de geest wat hem ook niet ontgaan en hij keek dan voor kort vanonder zijn kap in het rond. Hij was dan ook nauwlijks herkenbaar door zijn mantel en de kap die er voor zorgde dat er een schaduw over zijn ogen viel. Daardoor zou je haast zeggen dat hij niemand van de groepen was.

Lizzy schrok en zweeg meteen. Ze trilde iets en keek hem bang aan. Toen herkende ze hem en zuchtte opgelucht. "Jij bent het" zei ze droog en keek even naar de schilderijen. Ze keek dan weer naar Kenshin en slikte even. "Heb jij dat ook gehoord?" vroeg ze zacht en keek hem aan. Ze hoopte maar dat hij de stem had gehoord, anders zou hij misschien denken dat ze gek was. Ze keek rond en zag opeens het schilderij weer op de grond liggen. "What the..." begon ze weer en slikte. "Ben ik gek ofzo? Eerst lag deze er, ik struikelde en toen was hij verdwenen en nu..." begon ze stamelend en keek weer snel naar Kenshin.

Kenshin keek haar aan en zuchtte diep. Ze had hem dus herkent, jammer. Hij was liever onbekent gebleven. Maar nu kon hij niet meer terug en hij deed de kap van zijn mantel dan iets naar achteren zodat zijn gezicht zichtbaar werd. Hij luisterde dan naar al haar woorden en hij legde weer een hand op haar mond. ''Stop met praten.. Je irriteert me er alleen maar mee..'' Antwoorde hij met een toon die geen enkel teken van emotie bevatte. ''En ja ik heb het gehoord..'' Antwoorde hij daarna op dezelfde emotieloze toon.

Lizzy voelde de hand op haar mond en keek hem aan. Ze hoorde zijn woorden en slikte. Ze bleef staan en zweeg wel. Ze keek vanuit haar ooghoeken naar de gang en hoorde opeens een geluid. Ze begon te trillen en kroop zowat tegen Kenshin aan. Ze vond dit echt creepy en nog steeds zweeg ze door de hand op haar mond.

Opnieuw kwam de geest van het meisje en liet een schilderij vallen. Haar schaduw gleed over de muren en ze zuchtte even. "Help me" riep ze iets harder en kroop in een schilderij. Nu was ze zichtbaar en keek naar de mensen. Haar ogen bewogen dus en dat was juist eng. Opeens klonk een luid gegil dat leek op een meisje dat vermoord werd.

Kenshin keek droog naar Lizzy die nogal liep te trillen en zowat tegen hem aan kroop door angst. Hij deed dan ook automatisch een klein stapje naar achteren en hij haalde zijn hand weer van haar mond weg. Plots viel er weer een schilderij en Kenshin zijn blik flitste daar dan ook naar toe. ''Dit kasteel is gestoord..'' Mompelde hij op een emotieloze toon en hij zuchtte eens diep. Plots hoorde hij de stem weer en Kenshin keek voor kort naar Lizzy. Kenshin had daardoor dan ook niet door dat de geest zichtbaar werd en ineens was luid gegil te horen. Kenshin legde zijn handen dan op zijn oren en hij kneep een oog dicht terwijl hij met de andere rond keek. ''Hou hier mee op! Wie je ook bent!'' Riep Kenshin geirriteerd.

De geest hoorde wat de jongen riep en keek hem aan. Heel erg goed zichtbaar was ze niet maar je zag het wel dat ze soms bewoog. "Alsjeblieft help me" riep ze en keek ze aan. "Help me" riep ze op nieuw en zo een paar keer. Ze liet even een schilderij zweven maar het viel al snel op de grond. "Help me!" riep ze harder en harder.

Lizzy keek even naar Kenshin en zag dat ze tegen hem aangekropen was. Ook zij stapte achteruit en schrok toen ze iets hoorde vallen. Ze wilde gillen maar hield haar handen voor haar mond en stapte achteruit. Ze ging bang tegen een muur staan en hoorde wat Kenshin riep. Ze trilde en voelde opeens iets aan haar nek. Ze zag opeens een spin en gilde het uit. Ze rende naar Kenshin en kroop achter hem. "Wat is dit hier" zei ze zacht en bang.

Kenshin hoorde stem weer en hij deed zijn handen van zijn oren af. ''Donder op!'' Riep Kenshin nog geirriteerde dan eerst naar de stem van het meisje. Hij keek dan met grote ogen opzij toen hij een schilderij zag zweven en vervolgens op de grond viel. Zijn blik schoot dan naar Lizzy toen ze weer liep te gillen. ''Kun je ook eens een keer niet gillen..?'' Vroeg Kenshin emotieloos en met een daarop volgende zucht aan haar. Hij zag haar dan achter zich kruipen en hij keek over zijn schouder naar haar. ''Dat was een spin, en ik vermoed dat.. hoe stom het ook klinkt. Dat er hier geest zitten..'' Sprak Kenshin met een droge blik tegen haar. Die stem, dat het een geest was was de enigste verklaring want zelfs mensen van een groepje konden dit niet zomaar doen.

Lizzy keek hem aan en slikte. "Ma..Maar geesten bestaan toch niet?" vroeg ze bang en slikte. Ze trilde en bleef achter hem staan. Een rilling liep over haar rug en ze keek naar de schilderijen. Opeens zag ze een meisje erin en ze bewoog. "Kijk" zei ze stil. "Dat schilderij" fluisterde ze en keek ernaar. Het meisje keek hun aan en dat vond ze echt super eng.

De geest zag dat het meisje haar gezien had. "Help me" zei ze zacht en negeerde de woorden van de jongen. Ze keek de twee aan en knipperde soms met haar ogen. Haar hand stak ze even uit maar trok deze dan terug. Ze zat onder de striemen maar als geest zag je het niet zo erg goed. "Help me alsjeblieft, jaag me niet weg" zei ze zacht.

Kenshin zuchtte diep. ''Weet ik ook wel, maar het is toch zo, dit is gewoon allemaal teveel en kan dus nooit een domme grap zijn.'' Antwoorde Kenshin en hij keek haar voor kort aan toen ze ergens naar wees. Hij volgde dan haar blik en hij zag het schilderij met het meisje. ''Nou ik heb alle redenen om je weg te jagen in plaats van je te helpen dus donder gewoon op.'' Riep Kenshin nu op een kwade toon tegen haar. Hij keek dan even vanuit zijn ooghoeken naar Lizzy die nog steeds angstig erbij stond.

Kiara hoorde zijn woorden en keek de twee aan. "Alsjeblieft help me" zei ze opnieuw. "Anders zal ik sterven" zei ze zacht. Ze keek de twee aan en zuchtte eens. "Ik lig in coma, ik ben een mens maar ik zoek hulp via mijn geest" zei ze dan. "Help me" zei ze dan weer en het gegil van een meisje kwam terug maar nu was er gehuil bij van pijn.

Lizzy bleef staan waar ze stond en keek naar het meisje. Ze keek van Kenshin naar haar en slikte even. Ze zweeg maar voor als Kenshin nog geirriteerder zou gaan raken en daar had ze geen zin in. Ze keek even naar de andere schilderijen en dan weer naar het meisje dat nog steeds om hulp vroeg.

''Vergeet het maar, maar ik heb geen reden om jou te helpen.'' Antwoorde hij geirriteerde en hij draaide zich dan om zodat hij met zijn rug naar het schilderij toe stond. Hij keek even opzij naar Lizzy en hij keek daarna weer gewoon voor zich uit. Hij wou weg gaan maar plots was er weer gegil met gehuil te horen. Kenshin kneep een oog weer dicht en hij legde zijn handen weer voor zijn oren. Hij zag dan een stuk afgebrokkeld rots liggen en hij pakte deze met een hand op. Hij gooide het stukje daarna plots richting het schilderij. ''Stop daarmee!'' riep hij kwaad.

Het meisje verdween en kwam terug in een ander schilderij. "Ik smeek je, help me" zei ze zacht. "Zoek het geheim, anders worden jullie hetzelfde als mij" zei ze zacht. Het meisje keek hun aan met haar paarse ogen en was gestopt met het gegil en gehuil. Ze keek naar de twee en wachtte af.

Lizzy slikte en trok snel haar cap op. Ze stapte achteruit en struikelde opeens. Ze viel op een schilderij en zakte er opeens door. Het leek wel alsof het haar opzoog. Ze schrok en begon hard te gillen. Ze pakte de rand vast en hing zowat in het schilderij. "Help!" gilde ze bang.

Kenshin keek kwaad richting het geesten meisje. ''Doe normaal wij gaan nog lang niet dood..'' Antwoorde hij met een scherpe blik en ineens hoorde hij weer en om hulp vragende stem maar dit keer was het niet van het geestenmeisje. Dit keer was het van Lizzy. Kenshin keek om en zijn ogen werden groot. Lizzy werd in een schilderij gezogen. Kon het dan nog gekker? Blijkbaar dus wel. Kenshin snelde er naar toe en hij pakte haar armen vast en hij probeerde haar vervolgens eruit te trekken.

Lizzy hield hem ook vast en keek bang om. "Ik wil nog niet dood!" gilde ze hard en keek naar beneden. Het was een soort landschap maar ze zag een soort van mens met iets vast. Ze slikte en keek dan bang naar Kenshin. Opeens ging alles omgekeerd en werd ze eruit geduwt ofzo. Ze vloog eruit en viel op Kenshin.

Kenshin zette een voet tegen de muur zodat hij meer kracht kon zetten en hij probeerde Lizzy dan ook met alle kracht eruit te trekken. Toch leek ze geluk te hebben want ze ging er opeens uit en Kenshin viel daardoor om. Hij snakte dan even naar adem toen Lizzy op hem viel en hij slikte toen. Hij bleef nog even liggen om wat rustiger te woorden, eerst die stem, dan de schilderijen, dan de geest zelf en nu een opzuigende schilderij. Ze moesten hier gewoon echt weg. Misschien rustte er wel een vloek over dit kasteel, en was het helemaal niet zo mooi als vanuit de buitenkant leek.

Lizzy schrok en stond snel op. Ze trok hem recht en stamptte tegen het schilderij. Ze keek rond en slikte. "Ik vind het niet leuk meer" zei ze bang en keek naar Kenshin. Ze hoorde de wind even en stapte weer achteruit. Ze ging tegen de muur staan en zuchtte. "Laat het ophouden" zei ze mompelend en keek dan weer naar Kenshin.

Kenshin werd ineens recht getrokken en hij zuchtte diep. ''Ik denk niet dat het veel zin heeft om tegen een schilderij te schoppen..'' Mompelde Kenshin droog tegen haar. ''En ik ook niet, niet omdat ik bang ben net zoals jij. Maar omdat alles me hier zo'n beetje irriteerd.'' Antwoorde Kenshin daarop en hij keek dan omhoog naar het schilderij waar Kiara in zat. ''Kom we gaan hier weg.'' Zei Kenshin daarna tegen haar en hij begon rustig te lopen. Die geest kon hun moeilijk tegenhouden. Het was eigenlijk een wonder dat Kenshin, Lizzy met zich mee liet gaan. Normaal deed hij dat nooit, maar hij gunde het zelfs haar niet om door een geest geirriteerd te worden.