De kerkers gevonden..

(Vervolg op het topic in de gangen.)

Kenshin keek om toen Lizzy de kamer binnen kwam. Hij had niet door dat ze door een wind binnen was gekomen. ''What the hell doe je hier? Ik zei toch dat je buiten moest blijven?'' Vroeg hij geirriteerd aan haar en hij wou naar de deur toe stappen maar het ging niet. Hij kon niet bewegen. '' Wat.. Wat gebeurd er?'' Vroeg hij verbaasd en hij probeerde te bewegen maar het ging niet.

Lizzy keek hem aan. "Die ene wind duwde me hierin en ik kan ook neit naar buiten" zei ze zacht en keek naar de dingen. Ze slikte en opeens vloog de deur dicht. Ze schrok en begon eraan te trekken. "Vast" zei ze bang en ging met haar rug tegen de deur staan. "We gaan dood!" riep ze bang.

Kenshin kon eindelijk weer bewegen nadat de deur zich met een klap had gesloten. ''Jij gaat misschien dood maar ik niet.'' Snauwde hij kil naar Lizzy, hij irriteerde zich echt aan haar. Wat moest je nou met zo'n iemand als zij? Het was nog maar net begonnen en ze was nu al haar hoop al kwijt. Kenshin keek weer voor zich uit en hij zag ineens messen die in de lucht hingen en ze stonden gericht naar Lizzy en hem. ''Dat kan niet goed wezen..'' Mompelde Kenshin en hij beet dan op zijn kiezen.

Lizzy schrok en stapte achteruit. "Sorry" zei ze zacht en zuchtte even. Ze zag dan ook de messen en slikte. Ze kroop tegen de muur en zakte door haar knieën. "Ik ga me neit laten vermoorden" zei ze droog en liep verder. Ze zocht naar iets dat de deur misschien kon openen of iets om te kunnen ontsnappen.

Kenshin bleef stil staan zijn blik was strak op de messen gericht. Een beweging.. En ze zouden kunnen worden aangevallen. Zijn blik schoot dan naar Lizzy toen ze de kamer in liep om op zoek te gaan naar een uit weg. ''Niet bewegen!'' Riep Kenshin naar haar maar het was al te laat. De messen vlogen op haar af en zonder echt na te denken rende Kenshin naar Lizzy toe en sprong tegen haar op. Zo viel ze op de grond en kwam hij op haar terecht. Daardoor werd niet Lizzy geraakt door de messen maar Kenshin. Kenshin zijn ogen werden groot toen hij scherpe punten zijn rug in voelde boren en hij snakte een keer naar adem.

Lizzy schrok en viel op de grond. Ze voelde hoe Kenshin op haar viel en slikte. Ze zag het bloed en haar ogen werden groot. "Kenshin!" riep ze geschrokken en wilde wat doen maar ze kon best niet bewegen. Ze bleef dus ook liggen en wachtte bang af.

Kenshin kneep zijn ogen dicht en hij kreunde zachtjes. Dit was niet waar hij op had gehoopt toen hij naar het kasteel ging. Ook snapte hij niet waarom hij Lizzy had beschermt tegen de aanval. Was hij dan toch minder ongevoelig dan hij zelf dacht? Ach Lizzy was ook geen slecht mens, ze was bang maar ze was iniedergeval ook aardiger dan anderen die hij kende. ''Het.. Het gaat wel..'' Zei hij met een schorre stem en hij kwam langzaam aan recht. Hij viel toen op zijn zij maar hij was iniedergeval van Lizzy af. Hij had zijn ogen nog steeds dicht geknepen want de pijn in zijn rug was bijna ondragelijk.

Lizzy keek hem aan en kroop recht. Ze slikte even en trok haar vest uit. Ze trok hem voorzichtig rechter en bond haar vest rond hem zodat het grote deel rond de wonde zat. "Dit moet maar helpen" zei ze zacht en keek rond. "Blijf liggen" zei ze en stond op. Ze keek rond en liep snel verder. Ze lette goed op de messen en andere dingen. Ze liep helemaal rond maar nergens vond ze wat. Ze zuchtte en liep terug terwijl ze niets doorhad dat er iets achter haar was...

Kenshin opende zijn ogen half toen Lizzy haar vest om zijn rug bond en hij kneep dan weer even zijn ogen dicht. Sommige mensen hadden echt goeie wonden in zijn rug gemaakt. ''Volgensmij kan ik niet anders..'' Mompelde hij als antwoord op haar woorden. Hij merkte dat ze na een tijdje weer terug kwam en Kenshin dacht een schim achter haar te zien. Kenshin stond dan moeizaam recht en hij kwam voor Lizzy staan. Een hand had hij op een schouder gelegd van Lizzy zodat het hem lukte om te blijven staan. ''Blijf uit haar buurt.'' Snauwde Kenshin naar de schim.

Lizzy schrok van de hand en keek hem aan. Ze hoorde zijn woorden en keek achterom. Haar ogen werden groot en ze slikte. "Dat is dus geen mens of wezen" zei ze bang en keek ernaar. Een martelmachine had een soort van keten en wilde haar grijpen. Ze slikte en begon te trillen op haar benen. Opeens voelde ze iets aan haar been en zag dat er een ketting om zat. "Oh ow..." zei ze droog en keek dan naar de machine zelf.

Kenshin zijn blik schoot naar de ketting om haar been. ''Fijn..'' Mompelde hij met een zucht. Hij zette dan een voet op de ketting voor het geval de ketting Lizzy ergens heen zou slepen. Je wist namelijk maar nooit, hier leek geen enkel deel van de kamer meer veilig te zijn. Er was alleen een probleem, hijzelf was gewond en Lizzy was waarschijnlijk nog altijd even angstig als in de gang. Hoe moesten ze hier dan ooit uitkomen? Toch wou Kenshin dit hier ook niet als zijn einde zien.

Lizzy keek wat hij deed en keek dan naar het ding. Ze slikte en opeens werd ze aan haar ene arm vastgeketend. Ze voelde de druk en haar ogen werden groot. Opeens werd ze meegetrokken en probeerde haar ergens aan vast te houden. "Kenshin!" gilde ze bang. Opeens lag ze op een tafel en werd ze daarop vastgeketend. Ze zag toen messen en begon super hard te trekken. "HELP!" gilde ze bang en de messen kwamen steeds dichter..

Kenshin zijn ogen werden groot toen hij de ketting om haar arm ontdekte maar nog voor hij wat kon doen werd ze bij hem weg getrokken. Hij zakte door zijn knieén omdat hij nu niks meer had om recht te blijven staan. Toch zou hij Lizzy niet laten vallen, haar bloed zou niet gaan vloeien. Niet hier, nooit niet. Kenshin stond weer moeizaam recht en hij liep richting de tafel. Kenshin haalde ineens een mes tevoorschijn onder zijn gewaad vandaan en deze drukte hij in het hoofdsysteem van de machine, oftewel het stuk dat alles aandreef. Elektrischiteit hoorde je sissen en Kenshin haalde zijn mes eruit en drukte het vervolgens weer hard in de machine. De machine stopte uiteindelijk en de ketens lostte. Kenshin keek op dat moment opzij naar Lizzy en hij duwde haar dan weg van de tafel. Kenshin duwde daarna voor de laatste keer het mes in de machine en elektrischiteit ging over de machine heen en aangezien het mes ook in contact stond met de machine en Kenshin deze vast had stond hij ook ineens onder stroom. Kenshin kneep zijn ogen dicht, het lukte hem niet meer om het mes los te laten door de stroom. Het deed zoveel pijn, maar hij had Lizzy willen helpen en dat was gelukt.

Lizzy schrok en viel. Ze zag wat er gebeurde en trok het mes eruit en ook uit zijn handen. Ze gooide het in de machine en ondersteunde Kenshin. Ze liep met hem ergens heen en zette hem tegen een muur. "Gaat het?" vroeg ze en keek hem aan. Ze zuchtte even en keek kort naar de machines en dan weer naar hem. Ze was de laatste tijd wel bezorgd om hem, dat had ze anders nooit...

Kenshin merkte hoe ze het mes uit zijn handen trok en nog voor dat hij door zijn knieén zakte ondersteunde Lizzy hem. Hij kneep zijn ogen dicht toen hij tegen de muur zat. Hij voelde steken in de wonden van zijn rug. Dat kon ook niet anders door de elektrischiteit. ''Normaal zou ik zeggen van wel, maar nu kan ik er niet meer onderuit..'' Zei Kenshin moeizaam tegen haar. Hij had Lizzy nu al twee keer beschermd. Waarom had hij ineens zoveel voor iemand over? Wou hij soms niet iemand voor zijn ogen verwond raken of zelfs sterven? Was dat het? Hij wist het niet meer, maar hij had het gevoel dat hij Lizzy moest blijven beschermen.

Lizzy keek hem aan. "Ik zou zeggen ik blijf zoeken maar dat ik wat gevaarlijk" zei ze en zuchtte. Ze stond op en liep naar de deur. Ze begon opnieuw te trekken maar hij zat nog steeds vast. Ze begon hard tegen de deur te bonken maar er kwam geen reactie. "Fijn" zei ze zuchtend en opeens kwam er een stem in haar hoofd. Kom dan zei deze. Lizzy schrok en keek rond. Vanwaar kwam dat nu? Opnieuw zei het kom dan Lizzy keek kort naar Kenshin en liep dan stil langs de muur richting de hoek waar ze stiekem om de hoek keek..

''Als ik hier nog langer blijf ga ik nog eens dood, en dat alleen omdat ik 'jou' bescherm.'' Zei Kenshin met een zucht alsof hij al dat beschermen met tegenzin had gedaan. Hij volgde haar met zijn blik en hij keek vaag naar haar toen ze om een hoek keek. ''Wat doe je? Zie je iets?'' Vroeg Kenshin en hij probeerde wat rechter te gaan zitten maar een steek ging door zijn rug. Hij vloekte dan even en hij sloot dan voor kort zijn ogen. Ze moesten hier gewoon weg, dat was het enige waar hij nog aan kon denken.

Lizzy reageerde niet op Kenshin. Het leek alsof ze niet terug kon maar erheen moest gaan. Op het einde van de kamer zag ze wat glinsteren. Ze liep voorzichtig verder en toen zag ze dat het een mes was. Ze schrok en opeens schoot iets het mes naar haar. Ze zag het net te laat en voelde hoe het mes in haar buik belandde. Ze zakte op haar knieën en kneep haar ogen dicht. Ze trok het mes eruit en bond wat rond de wonde. Ze snoof en hoorde toen een soort activeringsgeluid van iets.

Kenshin zag haar verdwijnen om de hoek en hij snoof een keer. ''Wat is er mis met dat kind?'' Mompelde hij geirriteerd tegen zichzelf en hij zette een hand tegen de muur. Moeizaam kwam hij recht en ging hij via de muur naar de hoek toe. Eindelijk kwam hij daar aan en hij keek om de hoek. Hij zag Lizzy in een kamer en hij merkte ook het mes met bloed eraan op. Plots hoorde hij een geluid en hij keek in het rond. ''Lizzy maak dat je daar weg komt!'' Riep Kenshin waarschuwend naar haar en zijn ogen vielen toen dicht. Hij klapte op de grond neer en bleef stil liggen. Ondanks dat er een vest om de wond zat stopte dat niet het bloeden, bovendien had de elektrischiteit de wonden alleen maar erger gemaakt.

Lizzy stond met moeite op en zag dat Kenshin neerlag. "Kenshin!" gilde ze geschrokken en liep erheen. Ze knielde bij hem neer en drukte de vest goed op de wonde. Opeens werd ze vastgegrepen aan haar enkel en keek om. "Nee!" gilde ze geschrokken en werd tegen de muur gegooit. Ze raakte de muur met haar hoofd en hoestte wat bloed. Ze zag toen een puntige plaat die recht op haar afkwam. "HELP!!" gilde ze bang ook al kon niemand haar nu helpen. Tranen sprongen in haar ogen en ze kneep haar ogen dicht. Ze voelde de punten toen in haar lichaam en haar ogen werden groot. Ze snakte naar adem en zag veel bloed. Maar toen verdwenen de punten in stof en viel ze op de grond.

Kenshin opende zijn ogen half toen een gil zijn gehoor binnen drong. Hij zag wazig van wat er met Lizzy gebeurde en hij beet op zijn kiezen. ''Lizzy..'' Mompelde hij en hij stak een arm naar haar uit maar deze viel al weer neer. Kenshin had te weinig kracht om naar haar toe te gaan. Ineens werd zijn been vast gegrepen door iets, en dat iets was een ketting. De ketting slingerde hem tegen het plafond aan en liet hem vervolgens tegen de grond vallen. ''Stop! Hou er mee op!'' Riep hij kwaad en hij had zijn ogen weer dicht geknepen. Hij trilde helemaal, hij had zich slecht gevoelt in zijn leven, maar nog nooit zo slecht als nu. Niet dat zijn geroep veel zin had want vervolgens werd hij tegen een muur geslingerd en hij klapte met zijn rug er tegen aan. Bloed ontsnapte uit zijn mond en zijn ogen werden groot.

Lizzy lag levenloos op de grond. Haar ogen waren dicht en rondom haar lag bloed. Ze lag op haar buik en dus op de wonde. Opeens kwam ze bij bewustzijn en kek op. Vreselijke pijn schoot in haar lichaam en ze rolde om. Ze hoestte hevig en kroop tegen de muur aan. Haar armen en buik deden erg veel pijn. Ook in haar wang zat een snee. Ze hoestte nog eens en zag erg wazig. Ze had niet gezien wat er met Kenshin gebeurt was..

Kenshin werd nog een keer door de lucht geslingerd en hij kwam tegen de muur terecht waar Lizzy tegen aan zat. Hij lag nog geen meter van haar weg en hij bleef dan stil liggen. Kenshin probeerde zich dan recht te krijgen. ''We moeten hier weg, ik zei dat ik niet dood zal gaan en dat zal ik ook niet..'' Zei Kenshin moeizaam tegen niemand in het bizonder. Hij ging moeizaam via de muur naar Lizzy toe en hij zakte door zijn knieén bij haar neer. Hij sloeg zijn armen om haar heen en probeerde via de muur weer recht te komen, dat lukte langzaam aan dan ook en aangezien hij Lizzy vast had stond die ook recht.

Lizzy keek wazig op. "K k kenshin?" vroeg ze zacht en hoestte nog eens. Ze stond mee op en leunde tegen de muur aan en deels in zijn armen. Ze trilde hevig op haar benen en tranen stonden nog in haar ogen. Ze had haar handen op haar buik gelegt en had vreselijk veel pijn. Ze slikte even en keek dan naar Kenshin. Ze hoopte zo dat ze hieruit konden.

Kenshin keek voor kort naar haar. Plots merkte hij iets op in de kamer waar Lizzy had gezeten. Iets liet licht binnen in de kamer. Was daar misschien een raam? Hopelijk was dat zo, dan konden ze ontsnappen. ''Kan je nog een beetje lopen?'' Vroeg Kenshin moeizaam aan haar en hij haalde dan eens diep adem. Zijn energie begon te dalen en als ze hier niet snel weg gingen waren ze binnen enkele minuten dood.