Dwalen...

Een gewond meisje liep door het woud. Ze had een diepe snee in haar wang en wonden op haar hele lichaam. Ze had haar hand op haar buik liggen en strompelde iets. Ze zuchtte en keek rond maar het was vreselijk donker. Ze hoestte even en spuwde wat bloed. Ze zag opeens erg wazig en struikelde over een stronk. Ze knalde op de grond en bleef ook even liggen. Ze zuchtte en krabbelde met veel pijn overeind. Ze keek rond en ging tegen een dikke boom aanzitten. Ze legde haar hoofd tegen de boom en sloot haar ogen. Opeens voelde ze iets aan haar en keek op. Ze schrok erg toen ze zag dat allemaal takken haar vast hadden. Ze werd zowat vastgemaakt en ook een blad zat voor haar mond. Ze begon hevig te trekken en voelde hoe de takken sneden in de wonde. Haar ogen werden groot maar opeens sloten ze zich.

[Ik & Kenshin]

Kenshin was nog steeds wat zwak maar zijn wonden waren gestopt me bloeden en er zat nu verband om heen. Ook zijn mantel was weer gemaakt door de begeleiders waardoor deze zo goed als normaal leek. Kenshin moest af en toe nog wel aan Lizzy denken. Ze had er niet goed uit gezien, en wat als ze nu dood was? Dan was dat zijn schuld. Hij had haar immers achter gelaten. Hij zuchtte eens diep en hij begon te rennen. Hij had een spoor van bloed ontdekt en zijn voorgevoel vertelde hem dat het bloed hem bij Lizzy zou brengen. En dit was dan ook geen leugen want niet veel later zag hij Lizzy bij een boom zitten, en ze werd vreemd genoeg aangevallen door takken. Kenshin zijn blik werd woedend en hij trok een mes. Hij rende op Lizzy af en eenmaal bij haar sneed hij in de takken. ''Laat haar gaan!'' Riep Kenshin kwaad.

Lizzy haar ogen waren gesloten. Het bloed gleed over haar lichaam. Ze lag er maar slapjes bij ook. De takken vielen neer op de grond en kropen weer naar de delen. Ze smelten weer bij elkaar en de ene helft hield Lizzy stevig vast. De andere stoven op Kenshin af en grepen het mes vast en gooiden het weg. Eentje greep dan ook zijn been vast.

Kenshin zag hoe Lizzy erbij zat en hij keek even scherp. Was hij al te laat? Nee dat niet maar hij moest wel opschieten. Ineens werd zijn mes weg gegooit en werd vervolgens zijn been vast gepakt. ''Denk maar niet dat ik niet voorzien ben van meer, ik ben niet zomaar een jongen.'' Snoof Kenshin en hij trok plots een kunai. Hij sneed daarmee de tak door en hij rendde toen snel naar Lizzy toe. Hij sneed met de kunai de takken door die aan haar andere arm zaten en hij tilde haar vervolgens op. Hij stapte dan naar achteren weg van de boom.

De takken vielen en smolten weer samen. De boom stopte daarna verder met aanvallen. Lizzy werd opgetild en bewoog iets. Haar ogen waren nog steeds dicht en het bloeden hield nog niet op. Haar ene hand hing slap en de andere lag op de wonde in haar buik. Ze was nog steeds buiten bewustzijn.

Kenshin liep verder van de boom af en uiteindelijk kwam hij bij een open plekje. Hij legde Lizzy dan neer en hij keek met een zucht naar haar. ''Wat heb ik je aangedaan..'' Mompelde hij zucht en hij keek dan naar het verband. Hij zuchtte diep en hij haalde het van zijn wonden af. Hij gebruikte het verband dan voor Lizzy haar wonden. Hij bond het goed om haar wonden heen, het was opzich niet het beste om gebruikt verband te gebruiken maar het verband was nog aardig schoon en kon het voor nu wel een even gebruikt worden voor Lizzy. Hij bond het verband dan goed om haar wonden heen en hij haalde een flesje water onder zijn mantel vandaan. Hij scheurde een stukje van zijn mantel af en maakte het nat. Daarna legde hij het natte doekje op de voorhoofd van Lizzy en hij stopte het flesje vervolgens weer weg. Hij hoopte dat ze snel wakker zou worden, hij keek dan ook hoopvol naar haar. Al deden de gedachten bij haar wonden hem minder hoop geven.

Lizzy was nog een lange tijd bewusteloos maar uiteindelijk bewoog ze. Ze knipperde met haar ogen en keek op. Ze zag even erg wazig maar al snel zag ze Kenshine. "Kenshin?" vroeg ze zacht en keek hem aan. Ze hoestte even en voelde een steek in haar buik. Ze keek ernaar en zuchtte kort. Ze keek even rond en dan weer naar hem. "Bedankt" zei ze zachtjes.

Kenshin bleef zijn blik op haar richten en hij wachtte nog steeds af. Plots zag hij haar bewegen en hij ging dan wat rechter zitten. Hij hoorde haar dan zijn naam zeggen en hij glimlachtte even lichtjes. Hij zuchtte daarna even diep toen ze hoestte en hem vervolgens bedankte. ''Je hoeft mij niet te bedanken.. Het is immers mijn schuld dat je er nu zo aan toe bent.'' Antwoorde Kenshin en hij richtte zijn blik dan ook even ergens anders op. Voor de eerste keer had hij spijt van wat hij had gedaan. Voor de eerste keer in zijn hele leven leek het alsof hij om iemand gaf nu.

Lizzy keek hem aan. "Nee het is niet jou schuld, niemands schuld" zei ze en glimlachtte. Ze keek ook even rond en dan naar hem. Ze wilde neit dat hij met een schuldgevoel zat. "En ik leef nog" zei ze met een flauwe glimlach en stond met pijn op. Ze zuchtte even en legde haar hand op het verband. Daarna keek ze weer naar Kenshin.

Kenshin keek haar aan bij haar woorden en hij glimlachtte even flauwtjes naar haar bij het horen van haar laatste woorden. ''Gelukkig wel, ik had nooit verwacht dat ik dit zou zeggen maar.. Als jij zou sterven dan zou ik mezelf dat nooit vergeven..'' Mompelde hij met een zucht. Waarom hij het had gezegt was wel duidelijk. Lizzy was aardig tegen hem geweest, of nouja soort van. In de gangen was ze het meeste van de tijd bang geweest. Maar ze keek niet raar naar hem of beledigde hem.

Lizzy glimlachtte. "We leven allebei nog, maar ik weet niet of ik nog wel kan overleven in dat kasteel" zei ze zacht en zuchtte. Ze kreeg even een rilling en keek even rond. Ze keek dan weer naar Kenshin en glimlachtte even. Even leek ze iets te zien verderop maar dat was van een verbeelding. Ze slikte kort en keek dan snel naar Kenshin alsof ze niets gezien had.

Kenshin keek rustig naar haar en hij glimlachtte dan even. ''Dat klopt, en dan gaan we toch gewoon niet meer naar het kasteel? Ik bedoel ik heb ook geen zin meer in vliegende messen en dat soort gedoe.'' Zei Kenshin met een zucht en hij ging dan even op zijn rug liggen. Hij legde een hand onder zijn hoofd en hij keek naar de lucht. Niet dat er veel te zien was, het was grijs en dus nogal somber. Kenshin haalde eens diep adem en hij keek dan voor kort weer naar Lizzy.

Lizzy keek hem aan en zweeg even. "Hier is het ook gevaarlijk" zei ze met een zucht en keek rond. Ze zag weer een schim en schudde haar hoofd. Ze zag vast spoken ofzoiets. Ze keek rustig weer naar Kenshin en zweeg verder.

inspiloos xP

''Het zou me verbazen als de andere groepen er heel uit komen, aan de andere kant interesseert hem niet. Ik heb niemand van hen ooit gemogen dus meer dan de helft wens ik dood.'' Antwoorde Kenshin op haar woorden en hij had zijn blik dan onder tussen weer naar de lucht gericht. Het kon nogal gevoelloos wat hij zonet allemaal had gezegt, maar het was ook gewoon de waarheid. Hij was gepest door de meeste van hem dus waarom zou hij zich zorgen maken om hen? En die begeleiders konden in zijn ogen ook wel dood vallen, ze bemoeide zich met dingen waar ze niks van wisten.

Lizzy keek hem aan en knikte maar. "Ik liep ook graag alleen maar als je anderen zoals jou leert kennen en dan nog wel hier, ben je niet graag alleen meer" zei ze met een glimlach. Ze keek even rond en zag opnieuw een schim en een rilling liep over haar rug. Ze slikte en richtte haar snel weer op Kenshin.