Volle maan ..

De maan verlichtte de plek waar het zwarte meer was, in het schijnsel van het licht was het nog zwarter dan ander. Maar toch waagde veel dieren zich hier om te kijken of ze wat konden drinken, ook een herten jong waagde zich hier. Verderop, liep Lost, een zwarte wolf, die niet heel erg opviel in de het maanlicht. Hij grijnsde vals, de geur van het jong was allang zijn neusgaten binnen gedrongen. Lost keek naar het hert, zijn gele ogen waren er vast op gericht. Hij grijnsde nogmaals donker. Toen sprintte Lost op het hert af, hij boorde zijn tanden in de nek van het dier. Bloed kleefde aan zijn bek, Lost had het hert eventjes zijn strot dicht geknepen, maar nu was hij dood. Lost zette zijn poten op het dier en scheurde een stuk van zijn middenrif open. Langzaam krabde Lost het vlees los, wat hij opat.

In de bosjes had een jonge hond toe gekeken. Met haar grijze ogen bekeek ze de hond, of nee het was niet eens een hond. Het was een wolf. Haku gromde even lichtjes, wat deed een wolf hier? Hoorde dat beest bij het kasteel. Als dat zo was, waarom had ze hem of haar dan nog nooit gezien? De lucht van bloed drong plots haar neus binnen en ze slikte een keer. Het was een verleidelijke geur maar ze dwong zichzelf er niet aan te denken. Ja ze had al een tijdje niet meer gegeten, maar nee ze had de kracht er ook niet voor om een hert te pakken. Met andere woorden ze was stik jaloers op de wolf dat het hem was gelukt om een hert te pakken. Ze zakte dan iets door haar poten en ze bleef strak naar de wolf en zijn prooi kijken. Misschien ging hij later wel weg en zou hij wat over laten. Dan kon Haku dat opeten.

Lost, die de hond al wel had geroken snoof evnetjes. Hij staarde naar zijn prooi en at er iets van, niet te veel. Als die hond het in zijn kop haalde hem aan te vallen was hij gestoord. Lost staarde naar de struiken waar Haku zat. 'Kom tevoorschijn.' Bromde zijn zware stem. Hij bleef naar de struiken komen, als de hond het lef niet had zichzelf te laten zien, dan ging Lost haar wel eventjes helpen. Lost bromde iets en zette zijn linkerpoot op het karkas. Hij keek nog steeds naar de hond, wachtend op een reactie.

Haku slikte toen ze het gebrom van de wolf te horen kreeg. Ze deed dan een stapje naar achteren en legde haar oren naar achteren. Hij heeft me zeker geroken.. Dacht ze met een zucht en ze deed dan weer een stapje naar voren. Ze keek scherp naar hem en zag dat hij zijn poot op het karkas had gezet. Ze haalde dan eens diep adem en uiteindelijk stapte ze uit de bosjes. Haar nek was recht en ze keek de wolf met een kalme blik aan, al was ze zelf niet zo kalm als ze leek. Ze werd nerveus van de wolf, wat als de wolf haar aanviel? Ze was namelijk niet meer zo sterk als dat ze geweest was, sinds ze een zwerfhond was geworden werd ze met de dag magerder en dat was dan ook goed aan haar te zien. Toch was ze een hond die nog lang niet dood wilde.

Lost grijnsde lichtjes toen hij de hond zag, een zwerver. Aan de andere kant wekte het ook enige medelijden bij de wolf op. Lost keek Haku doordringend aan. 'Aangenaam, mijn naam is Lost.' Zei hij kalm en keek rond. 'Wil je ook een stukje? je ziet er niet al te best uit.' Bromde Lost langzaam en stapte achteruit. Het hert was amper aangegeten. Het was bijna nog helemaal heel, maar Lost had al veel gegeten, dus, Haku mocht nu wel.

Haku haar oren ging voor kort naar voren omdat ze aan de ene kant best nieuwschierig was naar wie de wolf was. Daar kreeg ze dan ook snel genoeg antwoord op want de wolf stelde zich voor als ene Lost. Haku slikte een keer toen ze zijn volgende woorden hoorde en haar oren gingen dan weer naar achteren. ''Jij hebt het gevangen, het is jou eten.'' Antwoorde Haku dan. Ookal had ze nog zo'n leeg gevoel in haar maag, ookal snakte ze zo erg naar een stuk vlees. Ze kon het niet aan nemen. Waarom wist ze niet, maar sinds ze een zwerver was geworden leek ze minder te vertrouwen in anderen. Ze zuchtte dan eens diep en ze deed een paar stappen naar voren. Ze stopte dan gewoon weer en ze stond nog een paar meter van de wolf af.

'Ik heb geen honger meer,' Zei Lost eenmaal. Hij keek nog eventjes naar het hert en ging toen zitten. Hij had inderdaad geen honger, en waarom zou hij die stommen raven een heel hert geven? Dan kon deze hond het beter opeten. Lost keke naar Haku. 'Pak maar gewoon, het maakt me niks uit, ik kan het beter aan jou geven dan dat de raven het allmaal opeten.' Zei Lost zachtjes en grijnse lichtjes.

Haku luisterde naar alles wat hij zei en ze zuchtte weer eens diep. Hij had wel een punt met die raven. Ze liep dan naar het hert toe en ging aan de andere kant staan. Ze was de wolf dankbaar voor het eten maar ze zou nog niet te dicht bij hem in de buurt komen. Ze trok dan een stukje vlees van het karkas af en ze at het rustig op. Het smaakte zo goed, ze had deze smaak wel gemist. De smaak van heerlijk voedsel. Ze nam dan nog een hap en ze keek ondertussen af en toe naar de wolf.