Nacht met volle maan

Een pop lag hier te rusten, en ze toch leek het dat ze wel wakker was. Haar ogen wagenwijd open, en ze lijkt dan ook een echte mens. Algauw werd het na een lange dag, nacht met volle maan. Daar was het dan dat ze weer wakker werd, en ze rekte zich dan ook heel even kort uit. De doek dat over haar lag, haalde ze van haar af, en ze keek dan naar het luikje van de zolder. Daar zou ze straks via dat luikje naar beneden gaan, en een grijnsje was op haar gezicht te zien. Wat was het weer eens leuk om wakker te zijn, en daarbij had ze het gevoel dat er mensen in het kasteel waren die ze kon pesten.

Kenshin was geruisloos van de groep weg gegaan, niemand hield hem toch in de gaten. Hij was zowat lucht voor de rest van de groep. Niet dat hij er moeite mee had, nee juist niet. Nu kon gemakkelijk doen wat hij zelf wilde. Hij was de trap op gegaan en liep nu met rustige passen door de gangen van de bovenverdieping. Uiteindelijk kwam hij bij een trap terecht die naar een luik leidde. Kenshin keek er naar en een licht gevoel van nieuwschierigheid borrelde op in zijn lichaam. Hij pakte dan met beide handen de trap vast en uiteindelijk ging hij dan naar boven. Hij duwde het luik omhoog en hij liep verder de trap op. Niet veel later stond hij op de grond van de zolder en hij keek nieuwschierig in het rond. Niet wetend van onbekend leven dat in de buurt was.

De oortjes van deze pop begonnen te bewegen, nouja het waren dan ook zo van die zachte plushe oortjes net als de staart. Ze keek even naar het luikje, waarna ze zich dan ging verstoppen. Ze zou in het donkerste gedeelte blijven zitten, en ze had dan ook het doek weer meegenomen. Deze legde ze over haar heen, waarna ze dan alsof deed dat ze niet leefde. Nouja zo had ze er nog al eens een paar de angst in de broek gegeven, en ze grijnsde dan ook even kort. Ook deed ze alsof ze een gebroken pop was, en ze liet één oog half dicht. Roerloos bleef Liluth liggen op de grond, maar ze moest wel inzichzelf lachen.

Kenshin liep rustig wat verder. Zijn aandacht ging dan naar een pop die een normale mensen lengte had. Kenshin keek er met een vage blik naar. Zulke poppen zag je ook niet elke dag. Kenshin bleef er nog een tijdje bestuderend naar kijken maar richtte zijn blik daarna gewoon weer ergens anders op. Hij liep naar een kast toe waar enkele boeken in stonden. Hij deed de kap van zijn hoofd af en daardoor kwam zijn lichtte blauwe haar tevoorschijn. Hij pakte vervolgens een boek vast en blaasde er de stof vanaf. Hij opende het daarna en ook tussen de bladzijdes zat nog een laagje stof, kenshin zuchtte dan eens diep. Toch zag het boek er ondanks de stof wel interessant uit. Elke bladzijde leek zelf geschreven te zijn. Zijn ogen gleden dan over de woorden heen en hij probeerde te begrijpen van wat er stond, maar door de stof en de oudheid van het boek waren sommige letters niet goed meer te lezen.

Liluth zag opeens een jongen binnen komen in de zolder, maar ze bewoog niet. Nee, dit was haar dekmantel, en ze zal hem dan ook pesten wanneer hij uit het zicht is. Dan zou ze ergens anders gaan liggen, en dan wel dichterbij hem. Even moest ze binnenmonds lachen om haar plan, en ze keek de jongen nog steeds aan. Voor één keer was er iemand zelf naar hier gekomen in al die jaren dat al voorbij gegaan zijn, en dat deed haar deugd dan kon ze die persoon met angst uit de zolder laten rennen.

Kenshin zette het boek na een tijdje terug. Het leek erop dat deze boeken niet zomaar boeken waren, maar dagboeken van iemand anders waren. De boeken hadden dan ook alleen maar een bruin uiterlijk. Kenshin zuchtte diep en besloot de rest van de zolder te verkennen. Hij keek dan opzij en liep verder. Er stond veel oud spul, ook waren er meerdere poppen. Kenshin bekeek ze, allemaal even oud en vuil waren ze. Sommige miste ook een arm of been, of zelfs een deel uit het gezicht. Kenshin deed dan de kap van zijn mantel weer over zijn hoofd en hij liep rustig verder. Opzoek naar iets wat zijn aandacht kon trekken.

Liluth volgde de jongen de hele tijd op, al kon hij dat niet echt merken. Daarna merkte ze dat hij weer in beweging ging, en ze verdween dan ook van de plek waar ze lag. Algauw lag ze achter hem met de doek om haar heen, en ze bleef gewoon doodstil daar liggen. Een grijns was voor kort te zien, maar algauw verdween die gewoon. Ze lag er weer levensloos bij, en dit vond ze een goede kandidaat om te pesten.

Kenshin meende iets te horen en hij keek om. Zijn blik ging over de spullen heen en zijn blik werd lichtjes verbaasd bij het zien van de pop die nu dichter bij hem leek te liggen. De pop had toen straks nog veel verder van de kast weg gelegen. Of was dat soms een verbeelding? Kenshin zuchtte eens diep en draaide zich dan weer om. Hij had het zich vast verbeeld, of misschien waren er wel meer poppen hetzelfde hier. Dat was ook nog een optie. Hij liep dan weer gewoon verder en hij stopte bij een kist. Hij ging door zijn hurken en hij veegde wat stof van de kist af, daarna opende hij deze. In de kist lagen sierraden en een aantal kleding stukken. Kenshin pakte een ketting op en ging onder tussen weer recht staan. Hij bekeek de ketting en zuchtte eens diep. ''Deze dingen zijn al jaren oud..'' Mompelde hij op een emotieloze toon. Dat waren zo'n beetje de eerste woorden die hij gezegt had sinds hij in het kasteel was.

Liluth merkte dat hij het niet echt begreep, en ze vond dit dan ook weer eens geweldig. Dit was dan ook haar kans om hem te doen schrikken, en ze stond dan ook op als hij gehurkt zat. Algauw stond ze vlak achter hem, en ze raakte hem dan aan in de nek met haar vingers. Als hij zou omdraaien dan zou ze zich verstoppen, en ze grijnsde weer heel even breed. Dit keer zou ze het doek achter laten, en gewoon in een kast zitten. Ze keek rond opzoek naar een kast, waarna ze dan plots verdween. Ze zat nu in de kast zo roerloos als daarnet, en haar ogen waren dan ook wijd open.

Kenshin bestudeerde het sierraad nog steeds. Het was van goud en een zwarte, maar door de oudheid nu ook doffe kristaal hing eraan. Kenshin liet het sierraad weer in de kist vallen en hij wou weer door zijn hurken gaan om de kist te sluiten maar plots voelde hij iets in zijn nek en hij draaide zich dan ook gelijk om. Tot zijn verbazing was er niets te zien. Hij legde een hand dan in zijn nek en hij wreef dan ook even over zijn nek heen. ''Dat was vaag..'' Mompelde hij met een zucht. Verbeelde hij zich nou weer dingen? Het leek wel of die zolder hem gek maakte ofzo.

Kalm keek de pop vanuit de kast naar de jongen, en ze grijnsde dan ook even breed. Ze zag dat hij nogal omkeek, en dat deed haar nu eenmaal plezieren. Ze had hem waar ze hem wilde hebben, en dat vond ze fijn. Daarna maakte ze plots een hels lawaai, en alweer moest ze grijnzen. Ze wilde hem de schrik van zijn leven geven, en dat zou ze dan ook doen. Toch liep ze daarna de kast uit, en ze plaatste zich weer ergens anders in de zolder.

Kenshin schrok zich rot toen hij iets hoorde en het was niet zo zacht ook. Hij draaide zich dan ook gelijk om en hij keek met een scherpe blik in het rond. Er was niets te zien. Je kon ook niet veel zien door het maar weinig licht wat er was. Kenshin slikte een keer en hij draaide zich weer om. Hij deed de kist snel dicht en hij liep toen verder. Hij zuchtte eens diep en werd toch wel wat gespannen door al dat gedoe. Dit was gewoon geen verbeelding meer, dat kon haast niet.
Plots krakte er iets door en Kenshin zakte naar beneden. Twee erg oude planken waren door gekrakt. Kenshin pakte zo snel mogelijk de rand vast en hij voelde splinters in zijn handen prikken. Hij keek toen naar beneden en slikte een keer. De zolder was hoger dan hij verwacht had, ookal was er een verdieping onder hem, de grond was te hard en als hij los liet en verkeerd neer kwam dan konden daar nog wel eens problemen van komen. Hij vloekte dan ook zachtjes en hij probeerde zich omhoog te trekken maar het ging moeilijker dan hij had dacht.

Liluth keek hoe hij schrok, en ze moest er wel wat om lachen. Toch volgde ze hem met haar blik, en ze hoorde dan ineens iets kraken. Even keek ze naar de jongen als hij bijna naar beneden viel, maar of ze hem ging helpen was een ander raadsel. Hoewel ze hem 'nog' niet dood wilde, liep ze dan naar hem toe. Ze had wel een soort cape om haar lichaam gedaan, en ze keek dan ook op hem neer. Een grijnsje was op haar gezicht te zien, maar dan trok ze hem gewoon uit het gat vandaan. Daarna verdween ze gewoon weer in het donkerste gedeelte, en ze bleef daar dan ook zitten.

Kenshin beet op zijn kaken en hij kneep zijn ogen dan dicht waarna hij zich vervolgens weer omhoog probeerde te trekken. Zijn ogen ging dan open toen hij plots beet werd gepakt. Hij werd vervolgens omhoog getrokken en Kenshin keek voor kort naar zijn handen toen hij zat. ''Euh.. bedankt..'' Mompelde hij met een zucht en hij keek dan op maar de persoon die hem geholpen had was ineens verdwenen. Hij keek dan verbaasd in het rond maar er was niemand te zien. Hij keek dan naar zijn handen die onder het bloed zaten. Hij zuchtte diep en hij deed de kap van zijn mantel weer op. Deze was afgegleden toen hij bijna naar beneden viel. ''Ik ben echt gek aan het worden volgensmij..'' Mompelde hij en hij zuchtte weer eens diep. Wat was dat voor plek hier?

Een geest van een jong meisje spookte rond op de zolder. Ze zocht naar een zichtbaar plekje en vond een kleine spiegel. Ze zag ook de pop en hoopte dat deze haar niet opmerktte. In de spiegel was ze af en toe zichtbaar, maar dan weer niet. Ze keek naar de jongen. "Help me" riep ze zacht en de wind blaasde de woorden naar de jongen. "Help me" riep ze opnieuw.

Kalm keek Liluth nog steeds naar de jongen, en ze had zijn woorden van bedanking wel gehoord. Toch reageerde ze niet op, aangezien ze haar zinnen op hem had gezet om hem te blijven pesten. Ze zou hem dan ook voor zichzelf eisen, en ze wist dat sommige geesten angst hadden van haar. Ze was een speciale pop die men niet moest uitdagen, vandaar dat ze ook in de zolder altijd zat. Het was haar schuilplaats, en dat wisten de anderen dan ook. Dan hoorde ze zijn woorden, en ze begon dan freaky te giechelen. Daarna keek ze naar een geest die hier zat, en ze gromde dan ook fel en luidruchtig naar haar. Als teken dat ze moest verdwijnen, en ze bleef de geest aankijken.

Kenshin zijn ogen werden groot toen hij een zachtte stem om hulp hoorde vragen. Hij stapte naar achteren en de capouchon gleed van zijn hoofd af. ''Wat..?'' Mompelde hij verbaasd en hij slikte een keer. Hij deed dan nog een stap naar achteren. Dit begon wel heel raar te worden, en dan plots hoorde hij ook freaky gechiegel en vervolgens gegrom. Kenshin stapte nog meer naar achteren. Hij moest hier weg en wel zo snel mogelijk. Hij draaide zich dan om en rende richting het luik maar plots struikelde hij over een kist heen die hij niet had gezien en hij knalde op de grond. ''Sh*t..'' Vloekte hij en hij voelde dan aan de enkel van zijn rechter been die was blijven haken. Hij bleef dan ook even liggen om tot rust te komen, als dat teminste nog ging lukken.

De geest hoorde het gegrom maar bleef in de spiegel. Opeens werd er erg hard gegilt. Het leek alsof er een meisje vermoord werd. Misschien dat hij het nu wat zou snappen. "Help me" werd er 3x iets harder geroepen. Ze verdween een tijdje in de spiegel en haar schaduw ging over de muur en ze kwam in een andere spiegel. "Help me nou!" werd er weer geroepen.

Liluth keek richting de geest, maar dan keek ze weer naar de jongen. Haar persoonlijk speeltje, en ze grijnsde dan ook even breed. Daarna kwam ze plots tevoorschijn, en ze keek dan naar de spiegel waar het meisje in zat. Ze sloeg in de spiegel zodat deze kapot werd, en dan ging ze naar de volgende spiegel. "Het heeft geen zin mens." Zei Liluth dan ook breed grijnzend, en daarna ging ook deze spiegel stuk. Daarna keek ze in de richting van de jongen, en ze rolde even met haar ogen. Algauw liep ze richting hem, en ze deed dan een doek rond zijn ogen. Ze gaf hem een kusje in de nek, en ze grijnsde dan ook breder. "Eens zien wat wij met jou kunnen doen, of beter gezegd wat ik met je kan doen." Zei de pop tegen de jongen, maar vreemd genoeg leek ze wel een echt mens. Ze had alles wat een echt mens had, maar behalve een hart, en de andere organen. Enkel de ogen waren van soort glazen met diamanten violetkleurige iris.

Kenshin schoot recht toen hij de stem weer hoorde. Hij hoorde dan spiegels kapot gaan en hij wou recht staan maar plots kwam er een schim voor hem maar nog voor hij kon zien wie het was kreeg hij een doek voor zijn ogen. Hij beet op zijn kiezen en hij hoorde dan de woorden van iets of iemand. Hij slikte een keer en hij probeerde de doek voor zijn ogen weg te trekken. Wat was dit? Droomde hij soms? Was dit wel gewoon. Hij trapte met zijn linker been ergens heen maar deze raakte alleen de kist waar hij zojuist over gevallen was. Met zijn handen probeerde hij nog steeds de doek weg te trekken. Hij moest hier gewoon weg, dit belachelijk kasteel werd hem iets teveel nu.

Kalm keek ze naar de jongen, maar ze hield de doek rondom zijn ogen. Nee, hij was vanaf vandaag haar speeltje geworden, en ze grijnsde dan ook even breed. "Denk maar niet dat je dat van je ogen kan weg doen liefje." Zei de pop dan tegen hem, en ze ging even met haar hand langs zijn nek. Daarna blaasde ze zachtjes in zijn hals, en ze ging lekker op hem zitten. Ze woog niet zo zwaar als de andere poppen, maar ze had wel veel trekjes van een echte mens. Dan keek ze even naar de spiegels die stuk waren, en dat deed haar weer grijnzen. "Niemand kan je helpen meisje dus geef het maar op, en verdwijn van hier." Waren de woorden die Liluth tegen het meisje zei, en ze gromde dan ook weer even fel.

De geest ging bij de muur hangen en keek de twee aan. "Help me" zei ze zacht en hoorde de woorden. "Het geheim, zoek het geheim en help me" zei ze dan en zocht een plaats waar ze zichtbaar kon zijn. Ze zou de jongen graag willen helpen maar dat kon ze niet. Opnieuw liet ze gegil horen van een klein meisje dat pijn had en toen....Verdween ze.

Kenshin wilde niet luisteren naar de stem van dat iets wat hem had en hij voelde toen een hand over zijn nek gaan en vervolgens zacht geblaas in zijn hals. Een rilling ging over zijn rug en met een hand probeerde hij de doek nog steeds weg te trekken. Hij snakte dan even naar adem toen het meisje, want hij nam aan dat dat het was door de stem op hem kwam zitten. ''Laat me met rust!'' Riep Kenshin toen ineens kwaad nadat Liluth tegen Kiara had gesproken. Hij duwde Liluth dan hard van zich af en hij kroop naar achteren. Hij voelde dan iets tegen zijn rug, het voelde als een kast. Fijn, hij zag niets en hij werd achterna gezeten door een vaag iemand.

Liluth keek naar de jongen, en ze grijnsde heel even breed. Opeens werd ze de grond op gesmeten, maar dan keek ze naar de jongen. "Zozo heb je bang jongeman?" Zei ze dan ook spottend tegen hem, en ze liep dan op hem af. Ze stond voor zijn neus met een cape om, waardoor je haar staart en oren niet kon zien. Kalm ging ze gehurkt voor de jongen zitten, en ze raakte dan ook zijn lippen aan met de hare. Algauw liet ze hem gewoon los, waarna ze rustig op een afstandje van hem stond. Uit het maanlicht natuurlijk, maargoed toch keek ze de jongen gewoon aan.

Kenshin wilde iets vast grijpen maar er was niets vast te grijpen. Hij had dan ook wel de woorden van haar gehoord maar hij reageerde er niet op. Ja hij was een tikje bang, maar hij was ook kwaad vanwege dit gedoe. Hij hoorde dan de voetstappen over het houd gaan, diegene kwam nu weer op hem af en niet veel later voelde hij ineens twee lippen op de zijne. Hij probeerde haar weg te duwen maar het ging niet. Waarneer haar lippen van de zijne af waren ging hij snel met een stuk van de mantel over zijn mond heen. ''Wie ben je en wat wil je ooit van me?'' Riep hij kwaad naar haar ookal kon hij haar niet zien.