Nacht met volle maan

Kalm bleef ze op een afstandje staan, en ze grijnsde dan ook. Ze zou het hem hier niet gemakkelijk op maken, en als hij in de nacht in zijn slaapkamer zit dan zal ze het hem nog erger maken. Natuurlijk zou ze de anderen laten merken dat ze van hem moeten blijven, en een grijns was weer op haar gezicht te zien. Liluth hoorde zijn vraag, maar of ze die zou beantwoorden was weer een raadsel. "Je bent in dit kasteel niet veilig als je dat denkt, en er zijn hier veel enge dingen." Zei ze dan ook enkel zonder haar naam te melden, nouja hij moest haar naam niet weten. Dan zag ze plots een geest, en ze keek deze fel aan. "Ga weg of er zwaait wat." Gromde ze fel naar de geest, en deze verdween dan ook gewoon snel. Alweer liep ze naar de jongen toe, en het deed haar fijn dat hij zowel angst als woede had.

Kenshin snoof en hij pakte de doek weer vast met zijn handen. ''Het kan me niet schelen wat hier nog meer zit, dat het hier een gekkenhuis is ben ik nou ook wel achter, dus laat me met rust!'' Riep hij kwaad en hij hoorde haar weer dichterbij komen door de voetstappen die op het hout te horen waren. Hij ging dan ook wat rechter zitten. De stem van het andere meisje had hij nu al een tijdje niet meer gehoord dus blijkbaar was deze al weer weg, tenzij ze zonet tegen dat meisje had gezegt dat ze weg moest, maar dat kon ook nog weer iemand anders zijn.

Kalm keek ze naar de jongen, en ze grijnsde dan ook even breed. "Dan heb je pech schatje want de wezens hier zullen je blijven lastig vallen, maargoed ik laat je voor nu gaan. Hoewel je hier nooit de rust zal vinden." Zei de pop dan tegen hem, waarna ze dan kort door het maanlicht heen ging naar haar plek. Ze lag weer op de grond neer, en ze bleef roerloos liggen. Ze zal hem wel volgen, en hem opeisen maar dat was voor later.

''Je hebt een grote mond voor.. Naja wat je ook maar bent, je had ook gelijk nu met me kunnen afrekenen, al heb je daar niet eens een reden voor omdat te doen volgensmij.'' Antwoorde Kenshin nu op een emotieloze toon. Hij was niet meer bang voor haar, maar hij was nog wel kwaad. Uiteindelijk lukte het hem dan om de doek los te trekken en hij zuchtte diep toen hij alles weer kon zien. Hij stond op en hij gooide de doek weg, hij keek daarna om hem heen en niet ver van hem vandaan zag hij een pop liggen. De pop die hij in het begin ook had gezien. Hij begon een vreemde voor gevoel te krijgen, alsof de pop diegene was die hem had gepakt.

Liluth had zijn woorden wel gehoord, maar er niet meer op gereageerd. Tuurlijk had ze hem kunnen doden, maar dan was de lol er gewoon vanaf. Nee, ze zou hem voorlopig nog in leven laten, en met hem zoveel mogelijk spelletjes spelen. Jarenlang lag ze hier op de zolder, waarom wist ze zelf ook niet. Ze had gemerkt dat hij weer naar haar keek, maar daar reageerde ze ook niet op. Waarom zou ze? Ze zou echt niet haar identiteit laten zien, en ze moest dan ook binnenmonds lachen al hoorde je dat niet.

Kenshin zijn blik was nog steeds op de pop gericht en hij liep dan ook naar haar toe. Hij ging door zijn hurken en hij raakte de pop voorzichtig aan bij een arm. Het voelde als een pop, maar toch leek de pop bijna menselijk. Het kon heel goed dat deze pop hem had lopen plagen. Maar wacht, wat dacht hij nu eigenlijk wel niet? Een pop die hem liep te plagen? Nu leek hij zelf wel gestoord in plaats van het kasteel. Hij stond dan ook snel op en hij liep richting het luik. Volgensmij was hij gewoon zelf gek in plaats van het kasteel, misschien was alles wel gewoon een dagdroom of iets in die richting geweest.

Liluth bleef zo liggen, en ze voelde dan opeens zijn aanraking op haar arm. Toch lag ze er gewoon roerloos bij, en ze gaf geen kick van geluid of niets. Ze bleef hem wel volgen met haar blik, al merkte je dat niet echt. Daarna zag ze dat hij naar het luik ging, en een grijns was even te zien. Als ze het goed had, had deze jongen het nog steeds niet door dat zij het was. Al was dat wel de bedoeling dat hij zich vragen zou gaan stellen, en ze bleef nog altijd zo liggen.

Kenshin kwam bij het luik aan en hij zuchtte diep. Hij richtte zijn blik dan weer op de pop. Er klopte gewoon iets niet, hij moest weten wie hem had gepakt. Hij deed de kap van de mantel weer op en hij besloot dan toch terug te gaan. En dus liep hij naar de pop toe en ging hij door zijn hurken toen hij bij haar stond. ''Jij was het he, diegene die mij had gepakt. Geef toe.'' Zei hij met een kille emotieloze stem tegen haar. Hij vond het nogal vreemd om tegen een pop te praten maar alles verwees maar naar een optie. Dat de pop diegene was geweest. Hoe kon het anders dat ze ineens een doek om haar heen had en dat ze plots hier lag? Dat was toch wel heel verdacht, en Kenshin zou niet raar opkijken als zij echt diegene was geweest. Na al dat geesten gedoe begon het wel zo'n beetje normaal voor hem te worden. Al was het af en toe nog steeds wel een raar idee.

Liluth bleef gewoon liggen, en ze had ook gemerkt dat hij terug kwam. Toch bleef ze roerloos liggen op de grond, en ze hoorde dan ook zijn woorden. Dacht hij nou echt dat ze ging reageren? Nee hoor ze bleef gewoon heel stil liggen, en ze liet hem ook blijken dat hij gewoon tegen zichzelf aan het praten was. Ze vond het zo leuk om hem weer te plagen, en dus bleef ze ook gewoon roerloos liggen.

Kenshin raakte geirriteerd en hij stond dan op. Hij schopte een keer tegen het hoofd van de pop uit woede. ''Dan niet.'' Mompelde hij kwaad en hij liep weer richting het luik. Hij opende deze dan ook en hij ging via het trappetje weer naar beneden. Hij verdeed hier zijn tijd. Toen hij eenmaal weer op de grond stond liep hij verder de gang in. Hij wist eigenlijk niet meer welke kant hij op ging, of waar hij terecht kwam. Maar alles was naar zijn gevoel beter dan die freaky zolder.